Bia�a elegia

Gdybym mia�a opisa� fabu�� akurat tej powie�ci, my�l�, �e najodpowiedniejsze by�oby napisanie, i� bohaterka przywraca do �ycia swoj� starsz� siostr�, kt�ra zmar�a jedynie dwie godziny po urodzeniu. O kt�rej s�ucha�a od dziecka i kt�r� �yw� chcia�a spotka�. „Bia�a elegia" to bowiem poetycki g�os o t�sknocie ubranej w nieoczywist� form�. Historia o kruchosci �ycia, ale i jego sile.

Ma�o tutaj dos�owno�ci. Przez kolejne warstwy powie�ci nale�y przechodzi� z uwag�, rozgl�daj�c si� na boki. W innym wypadku mog� umkn�� nam wa�ne i pi�kne s�owa, kt�rych sens b�dzie dla nas nieczytelny. Trudno chocia�by zrozumie� kilka fragment�w odno�nie duszy, gdy nie wie si�, �e w Korei uto�samiany jest z ni� bia�y motyl, pod kt�rego postaci� dusza zmierza w za�wiaty (chocia�by fragment o w�a�nie takim owadzie, kt�ry bohaterka-autorka zauwa�y�a, a kt�ry mia� ju� prawie przezroczyste skrzyd�a, bo zosta� zbyt d�ugo; jest oczywist� aluzj� do duszy jej siostry i rozwa�a� na temat tego, czy jest ona obok). Biel natomiast poza czysto�ci� jest uwa�ana r�wnie� za symbol �a�oby, ale �a�oby, kt�ra podobno mniej ma w sobie smutku, a wi�cej pami�ci o zmar�ym. Biel oraz bia�y motyl to jedynie wierzcho�ek g�ry lodowej, jak� przypomina ta powie��. Po jej lekturze sp�dzi�am wiele godzin szukaj�c poszczeg�lnych znacze�, a potem ksi��k� przeczyta�am jeszcze raz i... Uderzy�a. Mocno.

„Bia�a elegia" okaza�a si� bowiem by� wybudowaniem nagrobka, kt�rego siostra autorki nigdy si� nie doczeka�a, gdy zosta�a pochowana po�r�d g�r („Wierz�, �e to najlepsze s�owa �eby si� po�egna�. Nie umieraj. �yj" czyli parafraza pro�by matki, wypowiedzianej, gdy spogl�da�a w oczy noworodka). Han Kang u�ycza jej w�asnego cia�a oraz �ycia, by cho� na moment przywr�ci� j� �wiatu. Odbudowa� j� niczym Warszawa zosta�a odbudowana po wojnie (o swojej bohaterce/siostrze w pos�owiu napisa�a, �e jest kim�, „kto mimo zniszczenia uparcie d��y do rekonstrukcji samego siebie" niczym w�a�nie to miasto, o czym w powie�ci wspomina).

Ciekawy tutaj jest r�wnie� tytu�. Oryginalne „Huin" jest jednym z dw�ch przymiotnik�w, kt�re okre�laj� biel, ale jest to biel, w kt�rej „ch�odno i pos�pnie odbija si� echem zar�wno �ycie, jak i �mier�". Niestety w j�zyku polskim nie mamy rozr�nienia, a i sam bia�y raczej budzi mi�e skojarzenia, wi�c s�owo „elegia" jest jak najbardziej na miejscu. W ko�cu to liryczne rozpami�tywanie, skar�enie si� i snucie rozwa�a� nie tylko na tematy osobiste, ale r�wnie� te egzystencjalne. Przy t�umaczeniu powie�ci rad� s�u�y�a sama autorka, wi�c i tutaj nie pozwoli�a sobie na bezcelowe u�ycie s��w. Co krok zdaj� si� mie� one olbrzymi� wag�.

„Bia�a elegia" to zupe�nie inny typ literatury ni� „Nadchodzi ch�opiec" i cho� tamten tytu� mocno osiad� na mojej duszy, cho� wci�� go wspominam i cho� w dalszym ci�gu to jedna z najpi�kniejszych powie�ci mojego �ycia... C�. Znalaz�am innego faworyta w dorobku autorki. Powie�ci tych nie mo�na do siebie por�wna�, ale moje serce i tak postanowi�o wybra�, a napisa� to jestem zmuszona, gdy widz�, �e tytu� dostaje kolejne negatywne komentarze.

przek�. Justyna Najbar-Miller

„Bia�a elegia” to chyba jedna z najdziwniejszych ksi��ek z jakimi mia�am styczno��. Da�am si� porwa� tej dziwnej bieli.

To jest ksi��ka bez fabu�y, za to z histori�; bez pocz�tku i ko�ca, za to kompleksowa; bez sztywnej struktury, za to z mi�kko otulaj�cymi s�owami.

W�a�ciwie mo�na powiedzie�, �e autorka zebra�a w tej niewielkiej formie wszystkie swoje my�li. �yj�ca z pi�tnem swojej starszej, zmar�ej dwie godziny po porodzie siostry, zaczyna szuka� siebie. Wszystkie emocje ubiera w biel. Nawet �a�ob�. I ja t� �a�obn� biel kupuj�. Razem z autork� sz�am po �niegu, przedziera�em si� przez g�st� mg�� w�asnych uczu� i tak samo jak ona, gdzie� w tym wszystkim szuka�am siebie.

Ta ksi��ka musia�a powsta�. Nawet gdyby nikt nie chcia� jej przeczyta�, to i tak musia�a. I to si� czuje na ka�dej stronie, w ka�dym zdaniu i my�li. O „Bia�ej elegii” trudno pisa�, du�o �atwiej j� poczu�, zobaczy�, dotkn��. A mo�e da� si� jej dotkn��? Mnie dotkn�a. G��boko.

Przeczytajcie.

Postawi�am siostrze pomnik ca�y w bieli

Autorka "Nadchodzi ch�opiec" oraz kontrowersyjnej "Wegetarianki" powraca w wielkim stylu ze swoj� kolejn� bardzo osobist� powie�ci�. Han Kang na zaproszenie t�umaczki przebywa drog� z Seulu do Warszawy, nie wiedz�c, �e to w�a�nie w stolicy jednej z europejskich kraj�w odnajdzie wewn�trzny spok�j. To w�a�nie podczas spacer�w po Starym Mie�cie i Parku �azienkowskim narodzi si� w jej g�owie pomys� i ostateczny kszta�t dla "Bia�ej elegii".

Utw�r jest pr�b� upami�tnienia siostry, kt�ra zmar�a przedwcze�nie jeszcze jako dziecko. Jak sam tytu� wskazuje b�dzie to dzie�o liryczne, pie�� �a�obna o charakterze refleksyjnym po�wi�cona stracie, przemijalno�ci i up�ywie czasu. Han Kang tym utworem pr�buje postawi� pomnik ca�y w bieli i jednocze�nie wskrzesi� sw� zmar�� siostr� u�yczaj�c jej swojego cia�a. Stworzona przez autork� lista bia�ych rzeczy dala pocz�tek nowym opowie�ciom i ka�dej z nich po�wi�ca osobny rozdzia�. Czytamy o bieli, kt�ra przybiera r�ne postacie, a to padaj�cego �niegu, bia�ych mew, wiecznego lodu czy szronu.

Tak jakby autorka pragn�a przela� sw�j b�l na papier, znale�� uj�cie w nieustannym cierpieniu pr�buj�c sobie odpowiedzie� na pytania - co by by�o gdyby jej siostra �y�a. Ta �a�oba zamiast czerni przybiera tu kolor bieli - czystej, nieskalanej. Mi�dzy wierszami przenika na nas do�wiadczalny up�yw czasu. Przekaz jest jasny, jeste�my na tym �wiecie tylko przez chwil�, nic tak naprawd� nie trwa wiecznie. �yjemy tylko dzi�ki naszym cia�om, jednak w ka�dym z nas jest co�, czego nie da si� unicestwi� - nie�miertelna dusza.

Jest to do�� osobista i intymna proza, kt�r� ci�ko ocenia� przez pryzmat tego, czy mi si� podoba�a, czy te� nie. Ka�da ocena b�dzie tu dla autorki krzywdz�ca i niejednoznaczna. Nie da si� tej elegii analizowa� nie znaj�c �yciorysu Han Kang, ci�ko j� r�wnie� bez tego zrozumie�. Na mnie kr�tkie rozdzia�y pe�ne b�lu i melancholii zrobi�y wra�enie. To literatura, kt�r� si� czyta i delektuje w kompletnej ciszy. Jest te� zupe�nie inna od poprzednich ksi��ek.